Men zegt terecht dat elke verzamelaar eigenlijk een mislukte kunstenaar is. Dat is waar. Daarom houd ik van de Amerikaanse uitspraak: “The Art of collecting Art”, want dat is ook waar en dat maakt mij theoretisch tot kunstenaar. Maar het voordeel van de verzamelaar is dat hij geen technieken hoeft te leren. Hij hoeft alleen zijn oog te oefenen en cumulatief oogervaringen op te slaan. De verzamelaar hoeft geen eigen ideeën over oude of nieuwe kunst te hebben. Hij moet wel ontdekken. Hij hoeft alleen te constateren en wordt gewaardeerd als hij “The Eye” heeft, een intuïtieve reactie, op basis van die eerdergenoemde cumulatie, op allerlei vormen van kunst en daar een mening over heeft. Zijn voorkeuren.
Die voorkeuren zijn niet beperkt door technieken, ze zijn een samengaan van rationele en intuïtieve conclusies. In mijn geval is dat abstracte kunst, zonder de andere stijlvormen volledig uit te sluiten en het belang van schoonheid als uitgangspunt te nemen . Schoonheid die voor mij altijd gedragen wordt door de intrigerende compositie. De schurende compositie, het kleine gebrek of de uiterste eenvoud of de zeer complexe constructie. De kleine afwijking van het theoretische ideaal. De onverwachte vondst of de terugkerende handtekening door een persoonlijk element van de kunstenaar in de compositie die toch de aandacht trekt maar niet stoort maar versterkt.
Ik meen, nee ik ben er van overtuigd dat dat de rode draad in mijn verzameling is. Die daardoor, zoals overigens alle particuliere verzamelingen, een eigen karakter heeft. Ik doe nu een poging tot verklaring van het karakter, de eigenheid van mijn verzameling.
Wanneer mijn verzameling gebruikt wordt zoals mij dat voor ogen staat, als gereedschap om de maatschappij creatiever te maken, dan speelt opnieuw de compositie een grote rol. Omdat ik meen dat de compositie de verbindende factor is tussen allerlei maatschappelijke vormen waarop kunst invloed kan uitoefenen. De educatie, de wetenschap, het ondernemerschap.
Het verbeteren van al die gebieden berust op het via de kunst duidelijk maken wat een intrigerende compositie is en kan doen in elk van die delen van de maatschappij. Dan moeten we bepalen welke elementen van elk van die onderdelen van belang zijn, in welke verhouding ze tot elkaar horen te staan om als harmonieus te worden ervaren en er behoefte ontstaat ze in die ideale toestand te brengen.
Dan wordt de kunst, in mijn geval de abstracte kunst, van groot algemeen belang. Dan wordt de kunst katalysator voor het bereiken van een betere samenleving. Leefbaarder, interessanter. Samen met de kunstenaar die in het kunstwerk de aanwijzingen geeft hoe dat bereikt kan worden. Dan beleven we op een eigentijdse manier Schoonheid, jawel met een hoofdletter omdat die gebaseerd is op eigentijdse inzichten over de compositie.
De uiteindelijke conclusie van al datgene wat ik hierboven heb gezegd is dat ik een voortdurend zoeken naar de best mogelijke compositie voorstel. Op die manier zoeken naar verbetering van de huidige situatie, dat is vernieuwing. Als we via de kunst betere composities vinden in belangrijke delen van de maatschappij dan hebben we het innovatieproces zelf verbeterd, met een nieuwe methode geïnnoveerd.
Jan Verhoeven, 13 januari 2014